ve

Karanlık

saklayacak kendisini tepedeki mağarasında

göz göze gelecek havva ve adem ilk kez böylece.

yitirilen cennetin türküsünde kavuşacak dudakları

el ele gündoğumunda

ve idrak edecekler ki

bir cennet yitirilmiş olsa dahi

biz... birbirimize aidiz.

sevinebiliriz buna.

şşt… sevişebiliriz.

belki de sevilebiliriz.

hatta sevebiliriz bir elmayı bile.

bile bile...

İnsan

zamanında kopmuş bir tufanın kalıntısı.

kah helak olan bir firavun, kah denizi yaran bir peygamber

kah günahkar bir aşık, kah tamahkar bir kul

hiç akıllanmayacak heyhat

ki böylesi daha iyi!

ne kadar oldum dese de bilemez dünyanın kaç bucak olduğunu

hep başa döner, vardığı yer neresi olursa olsun.

ve Yaşam

anne rahminde bir vav

yıkılmış sırtüstü bir elif arası

ve asi olmak varoluşunda beşerin

ölümlülüğün tıka basalığını ebediyetin kana kanalığına yeğleyebilme cesareti

tıpkı bir çölü avuç kadar bir kum saatinde tüketmek gibi.

ve Zaman

bilinen ve bilinmeyen yaşanmışlıklar silsilesi…

öylece yitip gitti kendi yolunda bir yılan nasıl akıyorsa.

bazen doğrudan bazen ise çetrefilli.

kimseleri farkına varamadı evvela hangi kaba dolduğunu.

akıbeti bilinmeyen bu mefhum

malum ağaçtan koparılan memnu meyvenin damakta bıraktığı

bir tatsızlık bıraktı düşlere nihayette

ve idrak ettik ki biz

o melun ağacın meyveleriyiz.

ve hepimiz zehiriz

Ve...

ve bile bile içiyoruz birbirimizi.